اي اسان جا اڻ ڏٺل!
صدين کان رُٺل،
خواب جهڙا آئيندا!
تنھنجو ڌنڌلو ڪو تصور رڳو محسوس ڪري،
متان تون سمجھين،
توکي ماڻڻ لئہ،
اسان مقتل ۾ ڪري ماٺ رھيا ھونداسين،
نہ تنھنجي لاءِ ڪا ويڙهاند وڙھيا ھونداسين،
۽ تنھنجي چاھ جي خواھش ۾ توکي،
ڳولڻ لئہ،
پنھنجي ٿوھر ڀريل راھن تان ٿڙيا ھونداسين.

متان تون سمجھين، توکي پائڻ لئہ،
اسان جو روح رتوڇاڻ ڪين ٿيو ھوندو،
۽ تنھنجي مک کي منور ڪرڻ جي آس کڻي،
اسان جو چاھ ڀي چانڊاڻ ڪين ٿيو ھوندو.

متان تون سمجھين، تو کي ڳائڻ لئہ،
اسان نہ ڪيڏاري مان بيت ڪوئي جھونگاريو،
اسان سچل جي ھر ھڪ گيت ۾ توکي ساريو،
اسان! نقاري جي ھر چوٽ تي ديپڪ ڳائي،
قسم آ تنھنجو، اسان پنھنجو پاڻ کي ٻاريو.

اي اسان جا اڻ ڏٺل!
۽ رڳو محسوس ڪيل،
گل جهڙا معصوم پاڪ مستقبل!
جيئن پھرئين پيار کي،
ڪا نينگري محسوس ڪري،
اسان، ائين تنھنجي خوشبو ذري محسوس ڪري،
تولئہ،
اوندھ سان، ھر جُڳ ۾ آھي جنگ ڪئي،
اھڙي اوندھ،
اھڙي اوندھ!!
جنھن ۾ راڄ خوني چمڙن جو.
جتي، اسان جي بدن کي،
پٽيو آ ماڪوڙين،
۽ جتي،
موت کي بہ، موت جي ٿي باس اچي،
اھڙي خاموشي،
اھڙي خاموشي!
جتي ماٺ جو آواز اچي.
۽ انھيءَ ٻاٽ ۾،
چٻرن سندا ڦڙڪاٽ ڏسي،
تيز رولاڪ ھوا جا سوين زوزاٽ ڏسي،
اسان نہ، تنھنجي ڏيئي کي اڃان اجھايو آ،
اسان تہ تنھنجي لئہ،
ھر موڙ تي واجھايو آ.
اي اسان جا اڻ ڏٺل!
سپنن ۾ سجيل،
مور جهڙا مستقبل!
جڏھن اچين تون ھتي،
پاڻ ئي پرڙا سوري،
ڪي مسافر، تون پنھنجي راه ۾
مئل جي ڏسين!
نيري آڪاش جي ھيٺان سريون وڍيل
جي ڏسين
اسان جي پيار جي بي گور و ڪفن لاشن جون.
اکيون صدين کان،
پنھنجي ديد لئہ کليل جي ڏسين!
تہ پڪ ڄاڻجان
تہ پڪ ڄاڻجان،
ڪي تو لئہ مئا واجھائي،
تنھنجي آمد تي، انھي جشن جي خاطر آيا،
پنھنجي اکڙين سندي مکڙين منجهان
مالها ٺاھي،
۽ رڳو، تنھنجي تمنا کڻي ويا مُرجھائي
۽ رڳو، تنھنجي تمنا کڻي ويا مُرجھائي.