اسان جي مئاسين سفر ۾ او ساٿي!
تہ ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

اسان جو جڏھين خون خوشبو ٿي ايندو،
تہ ويڙھا وطن جا بہ واسي ڇڏيندو،
جڏھين ٻارڙي ڪنھن، ڪئي ٻولي ٻاتي،
تہ ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

اسانجون ھي ٻانھون، اسان جو نگاھون،
ازل کان لوچين ٿيون اھڙيون راھون،
انھيءَ ڪرٽ ۾ جي ڪُسي وياسين ڪاتي،
تہ ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جڏھن منھنجا جهانگي، نہ جھوريءَ ۾ جُھرندا،
ٻَري ۾ نہ ٻڪرار جا ٻار ٻرندا،
سُڪي سکڻي ٿيندي نہ جيجل جي ڇاتي،
تہ ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.

جڏھين وڏ ڦڙو ڪو ولھارن تي وسندو،
مٿان پارڪر جي پنوھارن تي وسندو،
نہ رھندي ڪا مارئي، مارن لاءِ آتي،
تہ ماڻيندا منزل پنھنجا ڍول ڍاٽي.