اوچتو ئي اوچتو
پاڻ سنڌو ماٿريءَ جا محبتي ماڻهو ميان!
ڪوڙ، ڪيني ۽ ڪدورت مان نڪي ڄاڻون ميان،
ڪالهہ پنھنجو ماڳ ھو ڪيڏو ملوڪ،
مرڪندڙ ماروئن جا مُکڙا،
جَرڪندڙ جھانگھين جا جهوڪ،
دُوئي، دوکي ۽ دغا کان سدا خالي ھئي،
پنھنجي ننگريءَ نفرتن جي نانءِ نيڪالي ھئي،

ھُو ڍول مارو ڍٽ جا، ڇا تن جون آکاڻيون ھيون،
ڄڻ کٿوريءَ ساڻ واسيل کير جون کاڻيون ھيون،
چيڪي مٽيءَ ساڻ راڳيل،
اھي اڱڻ، اوٽا، ٿلها،
چاندني راتين ۾ چئونرن جي اڳيان ھا چمڪندا،
ڄڻ تہ سيوھاڻي جي ميلي ۾ پيل تازا ڦُلا.

۽ رات جو صوفين جي اوتارن مٿي،
جانجھہ ۽ يڪتار جي تارن مٿي،
ڪنھن سنت جا اشلوڪ ڳائبا ھيا،
روح جا سڀ ٿڪ لاھيا ھيا.
چئوسٽا ڏسا چوڙيلين جا چھچٽا،
۽ ٽھڪڙن جا وڏ ڦڙا ڄڻ ٿي ويا،
۽ تڙ مٿي ٻانھيارين جا ٻيلھڙا،
تن جي پويان ڇانگون ڇانگون ڇيلڙا،
ھو ڀوريون ڀٽ تي ڀٽاريون ٿي چَريون،
گرڙ ۽ گگريون.

رات جي پوئين پھر، ڳوٺ جون ڳھريل ڳليون،
ڪيڏيون مُڌر، مٺڙيون لڳيون ٿي، مال جون مٽريون ٽليون،
ٻاجھرين جي کيٽ ۾ پنھنجو ھر ڪنھن کي پيھو،
جهار ھڪلڻ جي بھاني ڪو اشارو ۽ ليئو.

ھُو بيل گاڏين جون قطارون ڄڃ جو شرميلو شور،
تيز وھڙن جا چڙا ۽ جھيڻي ڳيچن جي جهڪور،
ايءِ! منھنجو لاڏل، منھنجو بنرو، منھنجو راڻل، منھنجو مور،
سھرو ساڳيو سڀ ڪا ڳائي، پنھنجي پنھنجي دل جو چور.

پوءِ اوچتو ئي اوچتو!
رات ھڪڙي خواب ۾ ڇا ٿا ڏسون!
پنھنجي سيني ۾ لڳو، ڪيئي فوٽن جو آ ڪنڊو،
۽ ان مٿي ڦڙڪي پيو ڪو ” سائو “ شيطاني جهنڊو،
ھا اوچتو ئي اوچتو،
خواب سڀ سارا ٽُٽا،
وقت جي ڪا وڄ ڪِري،
تاريخ جا تارا ٽٽا،
۽ آسمان ڏرڻيون ڪيون،
ڪنھن نانگ کاڌل مڇريل گھوڙيءَ جيان،
ڌر تتيءَ ڌرڻيون ھنيون،
ھر طرف کان ھُل ھُلا چو ھو گيا ھوڪار ٿي،
ٻاڪر ڪٽو ٻاڪار ٿي،
ٻارڙا مائن جي سينن سان لڳي سمھي پيا،
منھنجي ويڙھيچن جي واديءَ جي مٿان يلغار ٿي،
اولھہ، اتر، اوڀر، ڏکڻ کان قافلا ڪاھي پيا،
پٿرن جي دؤر جا وحشي ڪُتا،
ياجوج ۽ ماجوج جي اولاد جا ڪي سلسلا،
بڇڙا، ڪنا ۽ وات ڳاڙها بي حيا،
ھر طرف اسلام زندہ باد جا نعرا ھڻي،
منٽن اندر منھنجا سڀئي شھر،
واھڻ، وستيون ۽ ڳوٺ ڳڙڪائي ويا،
جيڪو پُڇي ڇا ھي ابا!؟
تنھن تي لتون، ٺونشا چنبا،
چئي،
چل! بي! جاھل ڪي نسل،
بڪتا ھي ڪيا؟

۽ منھنجا مارو،
ڄڻ تہ ميلي ۾ وڃايل ٻار جيئن،
وائڙا ٿي وائڙا ڏسندا رھيا.

سچ پڇين او سنڌ ماءُ!
ھر گهڙي ڦٿڪون سڙون پيا،
بيوسيءَ جي باھ ۾،
ان ڏينھن ۽ لمحي مٿي لعنت جڏھين
وقت آڻي اڇليو آڙاھ ۾،
ڪيڏي ڪئي وئي رھزني
پاڻ سان ھن راھ ۾،
اڄ بہ ماتم ٿا ڪريون ان مھل تي،
جنھن وقت پنھنجا سڀ ٻنيون ٻارا ويا،
منھنجي ھوشوءَ جي قبر ڪاڏي وئي!؟
مورڙي جا ماڳ موچارا ويا،
ٻيو ٺھيو پر!
سنڌ جي آڪاش جا تارا بہ ويا.