اڄ ماڻهو! ماڻهو! مورت آ
اڄ ماڻهو ماڻهو
مورت آ ڄڻ پٿر جي
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.

ھا! ڪالهہ اڃان،
چؤنرن جي مٿان،
ٿي چانديءَ جهڙا چنڊ کڙيا،
ڳالھہ ڳالھہ تي ڳوٺاڻن جا،
ڪيڏا چنچل ٽھڪ ٽڙيا،
ھر ھردي ۾ ھٻڪار ھئي،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ جي من ۾،
ڄڻ مُگري جي مھڪار ھئي،
اڄ وستيءَ وستيءَ ويراني آ،
واس الائي ڪاڏي ويا،
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.

ڪلھہ ڇا تہ ڇپر ۾ ڇيڄ ھئي،
ڇا تاري تاري تيج ھئي،
آڪاش بہ ھو جهرمر جهومر،
ڄڻ ڪنھن سوڍي جي سيج ھئي،
ڇا حُب ھئي ڇا ھيج ھئي،
اڄ اھڙائي آڪاش الائي ڪاڏي ويا،
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.