محافظ ملڪ جا ميڙي، رکيئون سڀ مال مرڪز ۾،
اسانجو رت ٿيو نيلام، چاليھ سال مرڪز ۾.

اڃان مضبوط مرڪز جو، نٿو ڀانڊو پيو ڀرجي،
اماڻياسين ھتان ابدال، سي ابتال مرڪز ۾.

اھو ميجر اھو ڪرنل، اھو جرنل جگر کائي،
سدائين سنڌ پئي ٿڏجي، مثل فٽ بال مرڪز ۾.

وڏيرن کي ڏيئي ڪرسي، ڏسو پوءِ تن سندي مڙسي،
ھو وتندا پاڻ گھوريندا، عيال اَول مرڪز ۾.

پٺاڻن پنھنجي پت پاري، بلوچن باھ ھِت ٻاري،
ھيءَ باقي سنڌ ويچاري، ڪسي ڪنگال مرڪز ۾

اھو سُر سنڌ وارا ڀي، صفا پيا سينڍ ۾ سمجھن،
ڪڏھن چنچل ۽ ڪلواڙو، ڪڏھن تنتال مرڪز ۾.

يقينن ديس پيا تسليم، ٿيندا ھر زماني ۾،
ڪڏھن سنڌو ڪڏھن سرحد، ڪڏھن بنگال مرڪز ۾.

ھميشہ ڪونہ رھندا ھي، وڏيرا قوم جا وارث،
ڏيکاري معجزا مھدي، رھن دجال مرڪز ۾.

ھڻي نذرل ويو نارو، ڀٽائي جو ڀريو وارو،
وڃي رھندو ھو دل ڪارو، اڌڙ اقبال مرڪز ۾.

مرڻ ڪارڻ لکين ”منشي“ اچن پيا ڳاٽ اوچي سان،
ڇڏيندا ڪونہ پنھنجي، ديڳڙي ۽ دال مرڪز ۾.