ڀٽڪي پنھنجو دڳ وڃي، جيئن ڪو پکيئڙو منجھہ گگن،
نہ جنھن جو ڪوئي آھيرو، نہ آشيانو ۽ چمن،
مان بہ پنھنجي ديس ۾، آھيان اڪيلو اوپرو،
جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن.

روز ٿو زھر پيان، مرا جيان، جيان مران،
ڄڻ ڪلاچي ڪُن ۾، ٻڏان تران ٻڏان تران،
يا ديول جي ديپ جيئن، اجهان ٻران اجهان ٻران،
ڄڻ صليب تي ٽنگيل، ڪو سرد مان ھجان بدن،

نہ منھنجو ڄڻ ھي ماڳ آ، نہ منھنجو ڄڻ مڪان آ،
نہ منھنجي ڄڻ ھي نگري آ، نہ منھنجو آستان آ،
نہ منھنجي ڄڻ ھي ڌرتي آ، نہ منھنجو آسمان آ،
ڄڻ ھجان تاريخ جي، مان لاش جو ميرو ڪفن،
جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن، جلاوطن.

جا مُرڪ مونکان وئي کسي، تنھن مُرڪ جو آھي قسم،
مان رت رُنس جو ظالمو! تنھن لُڙڪ جو آھي قسم،
جيجل جي مٺڙي ٿڃ جي ھر سُرڪ جو آھي قسم،
پلئہ ڪندس، پلئہ ڪندس، اي وقت! توسان آ وچن،
مان ڪيئن رھان جلاوطن،
مان ڪيئن رھان جلاوطن.