مان ھليو ڇو ويس؟
تون پڇين ٿو پرين!
مان ھليو ڇو ويس؟

جڏھين شام جو جام،
خالي نہ ھو،
رات رم جهم ھُئي،
تنھنجي ساھن جي،
جھيڻن سُرن سان سُتل،
منھنجي بستر تي،
مُنڪر نڪير موسم ھئي.

تنھنجي ڪجلين اکين جي،
ڪنارن مٿي،
منھنجي چپڙن جي ٻيڙي،
لڳي ئي لڳي،
ھا! انھيءَ کان اڳي،
مان ھليو ڇو ويس؟

سچ پڇين او پرين!
دل بہ چاھيو گهڻو،
ڪا گهڙي تنھنجي،
وارن جي ڪارين گھٽائن منجهان،
واس وٺندو رھان!
ٻن گھڙين لئہ سھي،
تنھنجي آغوش جي سانوري شام ۾،
ڪنھن روپوش پياسي مسافر جيان،
مان پناھون وٺان،
کن پل ئي سھي،
ٿڪ ٿورو ڀڃان.

دل تہ چاھيو گهڻو،
تنھنجي نيڻن جون،
نرمل ھي چانڊوڪيون،
سدا مست نيندون نياپا کڻي،
روح جي رڻ مٿان،
ايئن رقصان رھن.

دل تہ چاھيو گهڻو،
تنھنجي ٻانهن جون ڪچڙيون،
۽ ڪومل وليون،
سونھن سرھاڻ جا،
سؤ سنديسا کڻي،
منھنجي تن تي سدا،
ايئن وکريل رھن.

ھا مگر ڇا ڪريون
تنھنجي ڪاڪل جي قيدي،
ٿيڻ کان اڳي،
قيدخانن ۾ ڪائي ڪشش ھئي پرين!
جيڪا ويئي ڇڪي.

دل تہ ماڻڻ گھُريون،
تنھنجون سڀ دلبريون،
ھا مگر ڇا ڪريون،
دار جي درد کي،
پنھنجي لذت ھئي،
جيڪا ويئي ڇڪي،
تون پڇين ٿو پرين!
مان ھليو ڇو ويس.