ڪانڊيرو نالي ھُو ھاري،
ڪالهہ مري ويو سيءَ تپ ۾
ڪانڊيري جو ڏاندن جوڙو،
پر سياري ۾ چورن ڪاھيو،
جنھن تي ڪُتي ڪيڏو باھيو

ھا پر رات بہ ڪاري آھي،
جنھن کان توبھه زاري آھي،
ڇا ڇا ٿي تاريخ ڦلھوري
چورن جا ٿي پيرا ڊاھي

ھُن جي زال تہ رليون ٺاھيون،
ڪيڏيون پياريون ڀليون ٺاھيون،
جنھن ۾ ھن ھئي ننڊ بہ ٽانڪي،
پنھنجو سارو نُور بہ ٽوپيو،
اُڊڙيل ھر ھڪ سُور بہ ٽوپيو
ڄڻ ھن سارو ديس سبيو ھو،
پنھنجو ھر آسيس سبيو ھو،
سي بہ وڏيرين کي تہ وڻي ويون،
جيڪي آخر مفت کڻي ويون

ھن کي رئيس وڏي وٽ وھندي،
پورو سال ھي نائون ٿيو ھو،
ھيل فصل بہ تہ ڍلو ٿيو ھو،
۽ ليکو بہ تہ لائون ٿيو ھو

ھن کي ڪڏھن خط نہ آيو،
ھن کي ڪڏھن تار نہ آئي
ھو جو ڪنھن کي ياد نہ آيو،
ھن جي ڪنھن کي سار نہ آئي

ھن جي ڪا ائڊريس نہ آھي،
ھن جو ڪو گهر نمبر ناھي
ھن جو گهر آ واٽر ڪپ ۾،
ڪالهہ مري ويو سيءَ تپ ۾،
ڪانڊيري نالي ھڪڙو ھاري.