تون تہ سمجھين ٿي تہ
منھنجا خواب سڀ نامرد ٿيا،
۽ ھجر جي شام ھر ڪا،
ڄڻ تہ کدڙن جي مڙھيءَ جي ماٺ آھي،

تون تہ سمجھين ٿي تہ،
منھنجي موھ جون مُرليون سڀيئي،
بي سريون بيڪار ٿيون،
۽ درد جو ھو نانگ ڪارو،
ڀٽ ۾ ڀٽڪي مئو،
۽ سندئي احساس جيڪو،
ڄڻ تہ گيڙو ويس آ،
مون وڃائي آ ڇڏيو،

تون تہ سمجھين ٿي تہ،
منھنجي سمنڊ سان ياري پراڻي وئي ٽٽي
۽ ساحلن تي بي وفائي پيو بڪان،
۽ ھاڻ ڪائي يادگيري،
ڪا ڪياماڙي نٿي مون کي ڇھي

تون تہ سمجھين ٿي تہ،
مون ڪيٽي بندر ۽
تنھنجي سنيھي جيئن سجاول کي وساري آ ڇڏيو،
۽ سڀئي تاڙيون کجيون
جھمپير جون،
مون ۾ ويون آھن مري.

تون الائي ڇا بہ سمجھين،
پر ائين آھي برابر،
خودڪشيءَ جي خيال وانگي،
سنڌ کي مون سئو دفعا آ سوچيو،
ھر دفعي مون موت کاڌي تو ھٿان،
ھر دفعي ھن عاشقيءَ،
مون کي بچائي آ وڌو.

ھن ديس جو ھڪ ھڪ چپو،
منھنجي چپن ۾ آ چُمي
منھنجي ھٿن ۾ جام جيئن،
منھنجي اندر جي آسمانن ۾ اڏامن جي شڪل،

ھن ديس جي ھر ھڪ گهٽي،
منھنجي رڳن ۾ ٿي لھي
ھن ديس جي ھر ڪا دري،
منھنجي اندر ۾ ٿي کلي،
ڇا ڇا نہ مون آھي ڏٺو ھن ديس ۾،

ھوءَ سنڌو
ڄڻ ڪا فرينچ ڇوڪري آھي ستل
۽ انھيءَ تي چاندني.
ڄڻ سڻي پيئي لڙهي لھرن اندر
ڄڻ تہ ڪا ساڙھي اڇي،
پئي اُڏامي اُڀ ۾،
۽ ھو سمورا ڳوٺ جيڪي،
ڄڻ تہ آھن ٽئگور جي شاعري،

۽ تنھنجي اکين مان
اُس جي وسڪار جيڪا وڻن تي،
اُن اکين جي اُس جو ادارڪ جيڪو مون ڪيو،
۽ سمندر جي گجيءَ مان،
ڄڻ تہ ٿو تنھنجو جسم مون ڏي اچي،

ڇاڇا نہ مون آھي ڏٺو ھن ديس ۾،
ھا اڃان مون مان شرابن جي سڃاڻپ،
ڪانہ وئي آ،
۽ اکين جي گهور گهاتو،
ڪين ٿي آھي مُڏي،
اڄ بہ تنھنجي چاھتن جا،
باغ ٿا مون ۾ لڏن

اڄ بہ ڪائي کنوڻ ٿي مون ۾ کجي
اڄ بہ ڄڻ ھالار ٿو مون ۾ گجي
اڄ بہ تنھنجي درد ۾ سو دم آھي،
ڄڻ تہ تنھنجي چيلهہ جو ڪو خم آھي

اڄ بہ مون ۾ ڪا جيئڻ جي جاڳ آھي،
اڄ بہ منھنجي عاشقي ڄڻ آڳ آھي.