اُڀو پنڌ پنھنجو، ھوا پير ھيٺان،
سڀئي سير سٽبا، سوا سير ھيٺان.

ڇڻي ڇانو آخر آ، پٽ تي سمھي پئي،
وڻن جا وڏا بنڊ ڪاٺير ھيٺان.

اسان ھر گهڙي کي گهمائي ڏٺو پئي،
پري کان لنگهي ويو وري ڪير ھيٺان.

جيئڻ جاڳندو آ، مرڻ ننڊ وانگي،
عمارت ستي آ، وڏي ڍير ھيٺان.

وري وڻ کي بيھي، تصور ۾ ڌوڻي،
ننڍن ٻارڙن پئي کنيا ٻير ھيٺان.

اھو ئي وڇاڻو اھو اوڍڻو آ،
مٽي آ مٿان کان، اھا مير ھيٺان.

”حسن“ ھاءِ تنھنجون اکيون ٻئي عقابي،
ڇڪي ڇوڪريءَ کي کڻو ڇير ھيٺان.