صندل جون ٻرن ڪاٺيون، ائين دل بہ ٻري ٿي پئي،
منھنجي تہ سوا تنھنجي ڪا ساعت بہ سري ٿي پئي.

واريءَ جي دڙن وانگي، آئون بہ اُڏامان پيو،
ٿا نيڻ ٿڪن ٿر جا ۽ رات ٺري ٿي پئي.

ميلاپ جُدائيءَ جو، ھي عجيب تماشو آ،
جيڪا آ اندر ويٺي، سا ڇو تہ پري ٿي پئي؟

وارن ۾ وڇوڙي جي، پيو يار ڦڻي ڦيريان،
چُپ چاپ اچي چاندي، ڪارن سان ڪري ٿي پئي.

پيا پن ڇڻن پاڻهي، کڙڪن بہ تہ نٿا خالي،
ھڪ شخص جي ھڪ دنيا، خاموش مري ٿي پئي.

مون سان جي ملين ھا تون، تہ مان ٻڌايان ھا،
ھاءِ وقت وڃي ٿو پيو، ۽ مھل ٽري ٿي پئي.

ھڪ اک رھي آلي، کن پل نہ رھي خالي،
ھڪ ميڻ بتي آھي، ڏينھن رات ٻري ٿي پئي.

ھڪ درس ”حسن“ آھي، چئي ٿو رڳو محبت ڏي،
دنيا تہ الاھي ڇا ڇا، ڪم ڪار ڪري ٿي پئي.