طوفان جي ڪُلهي تي، ھڪ ڇوڪري چڙھيل آ،
سڪ سوز ھوءَ سکيل آ، پنج پاس ھوءَ پڙھيل آ.

مومل جيان مجازي، آ عشق ۾ اُڀي ھوءَ،
من موج موھہ ماريل، ڪنھن ڪاڪ جي ڪڙھيل آ.

تصوير ڄڻ لڳل آ، دل جي فريم ۾ ھوءَ،
نج ناز جو نگينو، منڊيءَ ۾ ڄڻ مڙھيل آ.

منھنجي بدن پني تي، ھر ڪا لکيئين عبارت،
پينسل جيان پياري، تازي صفا گهڙيل آ.

ويجهو رھي بہ پرتي ۽ ڏور ھوندي اوڏي،
ميلاپ ۽ جدائي ۾، جنھنجو جُسو جڙيل آ.

ھن ”درس حسن“ آھي ڪھڙي ڪيس ڪچھري،
ھيءَ ڇوڪري اُڀي ڇو ۽ عشق تي اڙيل آ.