سج جھڙي سنڌ راڻي روشنائي نور بيبي،
اڀرندڙ ۽ چمڪندڙ آ ھر صبح جو پور بيبي.

جي جلي پيو ھن جدائيءَ جهير ڏيئي ماري وڌو،
ھيٺ ڏس ھي ميڙ ماڻهو گھايلن کي گهور بيبي.

ڪونج پنھنجي وطن واپس، ھئي وري ورھين پُنا،
ويجھڙائيءَ جي وڳي ۾ ڏيھہ ۾ ڄڻ ڏور بيبي.

ھو شھزادي، ھو آزادي، ماڻهو جنھنجا متوالا،
گيت بيبي، گل بيبي، ٻاجھ جھڙو ٻُور بيبي.

زندگيءَ کي زخم آيو واءُ کي ڄڻ چھڪ پيا،
ڄڻ ستارا پيا ٽٽي ۽ چنڊ چڪنا چور بيبي.

مون نہ ھي ڄاتو تہ ٿيندي سنڌ ۾ ٻي ڪربلا،
ماتمي ڪارو وڳو ٿيندو وري مشھور بيبي.

سر ڏسڻ جي رسم، ريتون ۽ رواج ڪنھن وڌا،
ڪڙم تنھنجي جي ڪھاڻي نسبتِ منصور بيبي.

ماءُ منھنجي، ڀيڻ منھنجي، ڌيءَ منھنجي ڪيئن ڪُٺي،
سنڌ آخر ڪيستائين! سھندي رھندي سور بيبي.