ڄڻ نظر لڳي ويئي ھن گهر جي بهارن کي،
ڪو نانگ سراپي ويو نت نينھن نظارن کي.

ھن راھ تي جي رميا رولاڪ ئي سمجھن ٿا،
ڳري رات مٿن گذري سا ساک ستارن کي.

نت نيريءَ سانجھيءَ جو اڄ روهہ ۾ رڻ جهڻ آ،
ڪو سانگ کان ڪيئن روڪي ڪونجن جي قطارن کي.

هوءَ ڇوليءَ ڇوليءَ ساڻ ھڪ ناءُ رواني ٿي،
چنڊ چمندو اڄ ناکئا ڪينجهر جي ڪنارن کي.

ڪنھن چڳَ جي ڪڙي کلندي ڪنھن چَپَ تي مُشڪ مڙندي،
ڀورا! نہ اجايو ڄاڻ رت جي تہ اوڇارن کي.

بادل بہ هٽي ويندا پڻ باک ڦُٽي پوندي،
تون مرڪ ڇنڊي منھن تان کڻ ڪارن وارن کي.

جيئنداسين ڀري جڳ لئہ جيئڻ جا جتن ڏيندي،
مئاسين تہ ڏئي ڇڏبا ھي روڳ ھزارن کي.