جيڪي جيءَ منھنجي کي جوڙي ويا،
سي ئي تند تارون ٽوڙي ويا.

ستي لوڪ سپنن ۾، ڏئي پير پير ۾،
خوابن تي بہ خنجر کوڙي ويا.

اُداسين جو آچار ويچار تہ ڇڏ،
ٻڏيءَ دل کي ويتر ٻوڙي ويا.

اڳي رات ڪاري اماس انڌاري،
مٿان وار ڪارا بہ ڇوڙي ويا.

ڏئي ٻُٽ ٻاٽ جي منھن تي مڪاري،
سدا چنڊ چھرا بہ روڙي ويا.

جنين سنڱ پنھنجا نہ سنڌي سڃاتا،
لُڇي لڱ ڌن جا بہ لوڙي ويا.

ھئا گڏ ھلندا جي ھر دم ”حسن“ سان،
اھي بہ اڳين جيئن منھن موڙي ويا.