ھي ديوانن جي فطرت آ، ڪو ڏوھہ نہ ڌربو مقتل تي،
جي سر تان گذري ڄاڻن ٿا تن مور نہ ڀاڙيو اٽڪل تي.

جو رات رَتي نيلام ڪري ۽ گهور گھڙيون قتلام ڪري،
جو ويٺو ٿو وسرام ڪري مون ٽهڪ ڏنا ھن توڪل تي.

ٿو دونھون دونھون وگھري آ ۽ ڪرڻو ڪرڻو وکري آ،
جو ٽم ٽم ٽم ٽم پڄري آ، پر مير نہ آيو مشعل تي.

تو پور بندر سين پانارو، جت لهرون لهرون اجيارو،
ھت نگر نگر جو وڻجارو اڻ ڪوٺيو ايندو قرڦل تي.

ڪجهہ تارن جي اوجارن مان، ڪجهہ ڪونجن جي اوڏارن تان،
ڪجهہ گلڙن جي هوٻارن سان ھي منڊ منڊيو ٿئون محفل تي.

جت ڏونگر ۾ ٿو ڏينھن ٻڏي ۽ دور دڳن ۾ ڌوڙ اڏي،
جت ھٿ ھٿ ۾ ٿو جام لڏي ڪو جھلجي پو ڪيئن جهلپل تي.

جي سپنا آئي رات کڻي ڏسجان نہ وڃن ڇپرن مان ڇڻي،
ڪا گهات ملي، ڄڻ بات بڻي، ڪو موڙ نہ آڏو منزل تي.