گهوري گهوري نہ ڏسبي ھاڻ چنڊ جي ٽڪي،
اوٽ مان ڄڻ ليئا تون ٿي پائين لڪي.

ڏور ساحل ڏسي ٿي نہ اي دل! وِسي،
ٻيڙياتا! اسان ناءُ ڪيڏي ڌِڪي.

ٿو جيئان تو جيان ڪنھن ڏٺي آ ميان!،
شام جي جام تي مرڪ منهنجي ڦڪي.

پيٽ پورھيو بہ آ نينھن جي شينھن جيان،
ويئي وندري آ دل ڪنھن تہ ڍنگ جي ڍِڪي.

اوٺيا! ڳوٺيا! ھي ميارون اٿئون،
منهنجو ڌاڙو هنيئو جهوڪ منهنجي جهِڪي.

تون پريشان نہ ٿيءُ، گل جهڙا پرين،
دل جڏھن ڀي ڇڪي، تنهنجي ڪارڻ سِڪي.

تو وري چاهتن جي آه چوري ڪٿا،
تو دل نا توان! رھي کھي سگهہ وڪي.