ڪروڙن جي اک ۾ کتل ڪان جيئن،
اسان جي محبت بہ نيشان جيئن.

اڙي دل وري توتي ھي داغ داغ،
ڪو اڄلهہ ٽڪيل آھي مھمان جيئن.

ھڙئي ھم سفر پنڌ پيا دڳ لڳا،
اُڏائي دڳن ڌوڙ طوفان جيئن.

شرارا شرارا ٿي پوندو جھان،
اشارا اشارا ڪنھن امڪان جيئن.

نہ مينهيون ميون ۽ نہ ميھر ستو،
اجهي گهنڊ گڙيا ڪنھن گهمسان جيئن.

اڇائيءَ جيءَ ھڪ لاٽ جي لئہ اسان،
ڏنارا تارا نيڻن جا تاوان جيئن.

مسافر! متان مھل ويندي رھي،
رھي پيار پنھنجو پشيمان جيئن.

ٻہ ٽي پھر آ رات چنڊ جي چريا،
وري ڪين ملندو ھي ديھہ دان جيئن.