عمارت عشق جي توتي مون کي عجب آھي،
زمين دوز ٿيڻ جو نہ ڪوئي سبب آھي.

جڏو جھاز ھي جيون جو ڪيستائين ھلي،
سمونڊ وقت ۾ ڪيڏو وڏو غضب آھي.

فقير شعر حقيرن جا پيا پرين پڙھندا،
ڪمائي ” ڪين “ جو بہ ڪونہ ڪو ڪتب آھي.

ڊگهي آ راھہ مگر مختصر مسافر تون،
اُداس آدمي تو لاءِ رڳو ادب آھي.

اکيون اوھان جون نھارن پيون نظارن مان،
لڳي ٿو رابطي ۾ رات ڏينھن رب آھي.

اسان تہ سج لھڻ جو بہ آ ڏٺو منظر،
اڄوڪو جيڪو ٻڏو سو رڳو قلب آھي.

اُھو ئي سور سَسُئي ۽ اُھو ئي پاڻ پنھون،
اُھوئي ھاڙھو، اُھو ھوت، اُھو حب آھي.

اصل نسل ۾ ملي عشق جي پتي ورثو،
”حسن“ اسانجو اِھو ئي حسب نسب آھي.