ھڪ ڏيک يادگيري، ھڪ شام جو تصور،
کڙندڙ گلاب آھي، ھڪ نام جو تصور.

کلندي خمار جيڪي، کيڪار ڪن خيالي،
جُڙندو انھن اکين مان، آ جام جو تصور.

نير نھار تائين، آھي لکيو پيو ڄڻ،
پڃري سندو پکيءَ لئہ، اڏام جو تصور.

مُرڪي ملڻ جو ماڻو، کلندي رُسڻ جو کُٽڪو،
آغاز جو انديشو، انجام جو تصور.

ھي شھر، گهر مٽيءَ جا ۽ ديس دونھن جھڙو،
منظر اداس، عورت ۽ گام جو تصور.

شھرت تہ ڪين گهرجي، ڇو پئي ڊُڪي پٺيان،
مشھور ڪيڏو ٿيو آ، گمنام جو تصور.

مون کي خدا ھو خلقيو، يا ما خدا کي خلقيان،
بندي اڳيان آ بيٺو، بس رام جو تصور.

ھر ٻج ٻار وانگي، ڌرتي ڄڻي پئي ٿي،
ھر وڻ وڏو لڳي ٿو، ڪنھن لام جو تصور.

ھئہ ھئہ ”حسن“ ھي، ڪيڏيون ڪرامتون،
دک درد ڄڻ لڳي ٿو، آرام جو تصور.