رنگَ ٿالهيءَ ۾ کڻي
گهر منجهان تون
ٻهڪندِي نڪتي هئينءَ
مان گهٽيءَ جي موڙ تي
پير لڙڪائَي جهڪائَي ڪنڌ کي
ساڳيي صندُل مٿان ويٺو هيس
مون اڳيان گذري وئينءَ
تو نہ مون کي رنگُ مَکيو
ھاڻ تون پنهنجن سهيلين ساڻ هوندينءَ رنگ ۾
پوئتان صندل مٿان
‏مان اڃا ويٺل اُهوئي ڏُک ۾
جو بہ آيو ۽ ويو، تنھن
مون مٿان آ رنگُ ھاريو
مان سڄو رنگين آهيان
رسم پُوري ٿِي چُڪي
هيءَ ھولي ٿي چڪي
زرد آھن
ڳل محبت جا مگر
ڪاش تون موٽين جڏھن ڏيندِي وڃين
مرڪ جو ٿورو گُلالُ
ڪاش سڄڻي تون ڪرين
هِن پراڻي پيار جو ٿورو خيالُ.