جَي مان هجان اداسُ تہ ڀاڪر ۾ تون هجين،
بي تالُ ۽ بتالُ مگر سُر ۾ تون هجين.

ٿو روز هيءُ چنڊُ کِڙَي ڇا ڪريانس مان،
احسان نُور کي مڃان آڳُر ۾ تون هجين.

ھن عشق تي جڏھن بہ ڪريان آنءُ گفتگو،
سندر ڏيان مثالَ تناظُر ۾ تون هجين.

ھھڙو ڇَسو جهانُ کڻڻ جي نہ ڪابہ شيءِ،
تنھن کان ڪڏھن بہ ڪي بہ گهران گُهر ۾ تون هجين.

ھن ڇانوَ ۽ سڳنڌ جي ناياب لطف ۾،
گذرَي اَچنتُ عمر تصوُر ۾ تون هجين.