اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن؟
جي جهنڊن سان آيا، سمونڊن تي ڇايا
زمانن جي اوندھہ کي نئون ڇِرڪ بخشيو
هوائن جي ھٿ تي بہ ڏيئا جلايا
ھي پنھنجي وطن ۾ ڪيل غير آھن!
اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن؟
ٻڌايون ٿا صاحب، ٿا بلڪل ٻڌايون
تہ پيرين اگهاڙا اھي ٻار ڪنھن جا
تہ ڪنھن جون مٿن ۾ مِٽي پيل ھي مائُون
ھي ڪنھن جو لٽيل قافلو آ شھر ۾
ھي ‘ بغداد بغداد ’ چوندڙ ھوائون
ڪرايون ٿا تعارف، سڀن جو ڪرايون
ھي مٽيءَ تي مرندڙ ئي مَهمير آھن!
اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن؟
مصر کان بہ اڳ ۾، سميرين کان پھرين
هنن ئي زماني کي تھذيب آڇي
هنن ئي ھو ڪِيڙن جو ريشم سنڀاليو
هنن ئي زماني جي اوگهڙ ڍڪائي
هنن ئي تہ ململ جو ڪپڙو بہ ٺاهيو
هنن ئي شھر جو تصور ڏنو ھو
هنن سُر ۽ سنگيت مذھب بڻايو
هنن مورَ پوڄيا
۽ پورھيت ڍڳن کي مقدس بڻايو
۽ موھن دڙو پڻ هنن ئي ھو ٺاهيو!
نہ تلوار، بڙڇي، نہ ڀالا بڻايا
هنن جڳ سڄي لئہ اجالا بڻايا
رڳو ڇير ٺاھي، ۽ بوڻينڊو ٺاهيو
۽ ‘ سمبارا ’ سان گڏ فقط رقص پيتو
فقط پيار ڳايو!
ھي ويدن جا خالق، ھي جَل جا پوڄاري
هنن ئي زماني جي اوندھہ ڌِڪاري!
ھي سادا، ھي معصوم، مٽيءَ جا ماڻهو
برابر هنن جا ڳرا پير آھن!
اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن؟
هنن جي گهرن کي لڳيون ڪالهہ باھيون
مزارن تي، تَڪين تي ٿيون ھن چڙهايون
ھي پَٽ سونَ جهڙا کسيا ويا هنن کان
مقدس پهاڙن جون ٿيون ھن ڪَٽايون
ھي وارث ندين جا، گٽر مان ٿا پيئن،
ھي ڪِيڙن کان بدتر حياتي ٿا جيئن
خزانن جا مالڪ، پِنن ٿا ٻچن سان
پَڪي تي ويا ماريا، ڪُٺا ويا ڪچن سان
ھي ملهار ڳائن ۽ بک ٿا اپائن
محبت ٿا پوکن ۽ دوکا ٿا کائن
هنن سان مسلسل ٿيا انڌير آھن!
اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن؟
نہ منگول، تاتار، ساساني پڇجو،
بھاري، نہ برمي، نہ بنگالي پڇجو،
نہ قاسم جي اولاد کان ڪو پڇاڻو
نہ انگريز جي پٽ حلاليءَ کان پڇجو
برابر، بلاشڪ اوھين آهيو منصف
سو اصلي وطن جي ئي واليءَ کان پڇجو
جو تنھن سان ئي انصاف جا وير آھن!
اوهان ھي پڇيو پئي، اھي ڪير آھن!!؟