وقت آ جهنگلي مڇريل گهوڙو،
جنھن جي ھڻڪار سان،
ڌرتي سندو سينو ڌڙڪي.

جنھن جي تيزيءَ کي،
ھوائون ڪڏھين ڇُھي نہ سگھن،
جنھن جي چُستي اڳيان
طوفان جي ھستي ڌڙڪي،
جنھن جي دھشت اڳيان
وحشت جو پڻ گردن لڙڪي
جنھن جي ناسن مان ڄڻ
ڪا باھ زال جي ڀڙڪي
جنھن جي رفتار ڄڻ
سيلاب ۾ سنڌو ڪڙڪي.

ھا مگر، پوءِ بہ عقل جا ويري،
فھم، فڪر و نظر جا دشمن،
آيا آھن اڄ وري سائين!
پنھنجي ڪوڙي انا بچائڻ لئہ،
رات جي رُٿ تي ھسواري ڪري،
ڏينھن جي شينھن کي ڪُھائڻ لئہ،
پنھنجي خوشفھمين جا کارا کڻي،
وقت جي سج کي لڪائڻ لئہ.

دوستو! ڪوئي ٻڌائي تن کي،
وقت آ جهنگلي مڇريل گهوڙو،
جنھن کي واڳڻ بہ ڪو چاھي تہ نہ واڳي سگھندو،
وقت آ وھڪرو
تاريخ جي سمونڊن جو،
جنھن کي جهاڳڻ بہ ڪو چاھي تہ نہ جهاڳي سگھندو،
وقت آ جهنگلي مڇريل گهوڙو.