تون ڌرتي مان آڪاسُ،
مگر وشواسُ، ڪڏھن ڪنھن جاءِ ملي وڃبو.

تون ٽِڪ نگيني ۾
مان ڪوڏُ ڪناري جو،

تون کيرُ پيالي ۾
مان پنَ پنَ چانڊوڪي،

تو تاڪَ مٿي ڏيئو
مان جهنگل جو جگنُو،

تون سُس پُس ڀاڪر ۾
مان سَر سَر ساريالو،

تون گلَ گلدانيءَ ۾
مان ٿوھر صحرا جو،

تون ننڊ وڇاڻي تي
مان جاڳ سفيني ۾،

تون محل مناري سان
مان برجُ مٿي بادلَ،

تون باک بهارن جي
مان پن ڇڻ جي سانجهي،

تون بستي، مان بنواسُ،
مگر وشواسُ، ڪڏھن ڪنھن جاءِ ملي وڃبو.