نِما شام گهر گهر جئن ڏيا
کُليا ياد جا ريشمي تاڪيا

وري ياد آئي اُھائي گهٽي
اسان سون ڀانئي ٿي جنھن جي مٽي

کِلي ٿي مليا ۽ ملي ٿي کليا
سڀئي ٽورَ تي مورَ واري ٽِليا
اُھي قرب واريون ڪھاڻيون الا
اُھي روح رچنديون رھاڻيون الا
اَلا چوڪ اُھي، ڳوٺ ڳليون اُھي
بريون ڇيلڙيون، شام، ٽليون اُھي
اُھي کيڏندا کيڏندا ٻارڙا
بُکيا اڌ ننگا ڪوجهڙا ڪارڙا
اُھا چھچ ساون وڻن جي قطار
ھو ” جُونَ “ جو ڪَپ پکين جي پڪار
اُھي پَل پکيئڙن جيان پَر ڪري
الائي تہ ڪاڏي اُڏامي ويا

نماشام گهر گهر ٻريا جيئن ڏِيا
کُليا ياد جا ريشمي تاڪِيا !