ڪالهہ پڇيو ڪنھن رستي ويندي
آخر ڪھڙو ديس آ تنھنجو؟
مون تہ چيو مان سنڌي آهيان
سنڌڙي جندڙي ديس آ منهنجو
هوُن تہ آدم زادو آهيان
جيڪو پايان ويس آ منهنجو

ھن دنيا ۾ هُن دنيا ۾
اهڙي ڪنهنجي ڌرتي ناهي
جُڳ جُڳن کان آھي منهنجي
ويزا تي مون ورتي ناهي
اڀري آھي سڀري آھي
سوداگر لاء سستي ناهي

جنھن تي چنڊ مُدامي عاشق
جنھن جو ساٿي سج ازل کان
جنھن جا درد دراوڙ وانگي
جنھن جا نينھن بہ نج ازل کان
جنھن کي ٻنيون ٻارا پنھنجا
جنھن کي پنھنجا ٻج ازل کان

جنھن وٽ لاڙ اُتر ۽ ڪاڇو
جنھن وٽ ٿر بر ڏھر قديمي
ڳهريل ڳالهيون ڳوٿ انھي جا
شعلن جهڙا شھر قديمي
جنھن وٽ پنھنجون ماکيون آھن
جنھن وٽ پنھنجا زھر قديمي

جنھن ۾ ھڪڙو مست قلندر
جهولي لالڻ لال سدائين
ان الحق اليندا سچل
سنڌ ۾ سالا سال سدائين
جنھن وٽ ڪيئي شاه عنايت
مقتل مالا مال سدائين

جنھن وٽ ھڪڙو سيد آھي
جنھن وٽ سھڻو شاه ڀٽائي
تند طنورو تاڻي هرڪو
ڳائي ويٺو تنهنجي وائي
ٻولي جنھن جي دودي جھڙي
لولي جنھن جي ٻاگهُل ٻائي

بُک بہ پنھنجي اُڃ بہ پنھنجي
جنھن وٽ پنھنجا ڏُک بہ آھن
جنھن ۾ سالن کان پوءِ ايندا
سانوڻ وانگي سُک بہ آھن
پنهنجن ڌارين جا سڀ گڏجي
تير تڪيندا ڪُک بہ آھن

جنھن وٽ ڪو ميزائل ناهي
جنھن وٽ ائٽم بم بہ ناهي
جنھن وٽ پنھنجي فوج بہ ناهي
جنھن جو اُن کي غم بہ ناهي
ٻي ڪا ڌرتي ڌوڙ ڪرڻ جو
اُن کي ڪوجهو ڪم بہ ناهي

تون چئو ڇا کي ھار مڃين ٿو
توکي ڪھڙي جيت ٻُڌايان
ڌرتي کي جي ماءُ چون ٿا
توکي اهڙا ميت ٻُڌايان
توکي ٿا جي نوحا گهُرجن
توکي پنھنجا گيت ٻُڌايان

يارن جو جي يار تون آھين
پوء مان توکي يار ٻُڌايان
پر توکي غدار وڻن جي
چئو تہ کڻي غدار ٻُڌايان
پرديسي چئو توکي پنھنجا
ڪهڙا ڪهڙا پار ٻُڌايان

پوء مون ٿڌڙو ساھ کنيو ھو
هُن کان هُن جو ديس پُڇيو ھو
ٿورو مُرڪي هُو تہ ھليو ويو
سوچيم ڇا مون کيس پُڇيو ھو؟
ڪالهہ جڏھن ڪنھن ويندي ويندي
مون کان منهنجو ديس پُڇيو ھو