اھڙو چھرو، جنھن کي
ڪنولَ جي گُل
۽ چنڊ سان تشبيھہ ڏيڻ کان اڳ
اھو سوچڻو پوندو تہ
ڇا ان کان بہ وڌيڪ
ڪا اَڇُهي ۽ نڪور تشبيھہ ٿي سگهي ٿي؟

هُن جي چپن تي
جهڙوڪ
مُرڪ جو محل جرڪي رھيو آھي
۽ اکين مان آبشار جو
آخري قطرو ڪري رھيو آھي

سندس ڳلَ تي
وارن جِي چڳ
ھينئر بہ پھرو ڏئي رھي آھي

سندس کاڏيءَ جو تِر
اڄ بہ
حُسن جو مرڪز آھي

اڄ هُوءَ
مائيُن جي گهيري ۾
۽ سُڏڪن جي پاسي آھي

جڏھن هُوءُ جوان هئي تہ
مُڙسالن جي گهيري ۾
۽ ٽهڪن جي طرف هئي

هُن جو ٿڌو جسم
کٽ تي پيو آھي
ڪنھن وقت
ٿڙڪندو رھندو ھو
۽ ڪيترين ئي دلين کي
ڌڙڪندو ڇڏي ويندو ھو

هُن جي پيرن جي پايل
جڏھن ڇمڪندي هئي تہ
تارا رقص ڪرڻ لڳندا هئا
۽ جڏھن رقص ڪندي هئي تہ
چنڊ جهمريون وجهندو ھو

هُن جي ڪھڙي تعريف ڪجي
جيڪا جڏھن جوان هئي تہ
ھر شاعرَ جِي
شاعريءَ جو محور هئي

هيءُ لاش ڪنھن جو آھي؟
اُهي پُڇي رهيا آھن
جيڪي راتيون رنگين ڪندا هئا
هُن جي ڪوٺي تي
۽ وحشي بڻجي
هُن جي ڪُونئري جسم کي
وَل جئن وڪوڙي ويندا هئا

اڄ هُن جي ڏوليءَ کي
چار ڪُلها نہ ٿا ملن
جنھن کي ڪنھن وقت
ھٿن تي ماڻهو کڻندا هئا

اڄ هُن جي جنازي نماز
پڙھڻ لاءِ
ڪو بہ تيار ناهي
جنھن جي حُسن آڏو
ڪڏھن،
ڪيئي مرد سجدا ريز هوندا هئا

هيءُ لاش
اُن رقاصا جو آھي
جنھن جي رقص سان
بازار جا
فانوس ٻرندا هئا

هيءُ لاش
اُن رقاصا جو آھي
جنھن جي دم سان
ھڪ گهر جِي چُلهہ ٻرندي هئي
۽ گهڻن جي جسم جي باهہ ٺرندي هئي!