ڪُڌي آھيان، صفا ڪمتر، ڪسيرو ڇا ڪڻي آھيان،
مگر مُرسل مٺي نالي، وٺڻ جي لئہِ بڻي آھيان

وٺي ويراڳ جا رستا، پڇايان پئي پنھون پنھنجو،
ڪريان ڌم ڌم ڌمالون ٿي، ڪري ڇم ڇم ڇڻي آھيان.

علي عہ اولاد تنھنجي تي، ڪريان مان ساھ سر صدقي،
فقيرن ۽ فراقن جي، مٿي جا مان ڦڻي آھيان.

عجيبا اوڏڙو ڪر تون، ڏئي ڪا جاءِ پيرن ۾،
مِلو مون سان مٺا مُرسل، وڇوڙن ڇو وڻي آھيان؟

صفا ويران واٽن تي، آھيان ويٺي وڇوڙيل ٿي
پرينءِ جو پيار جي ملندو، تہ پوءِ مان پدمڻي آھيان.

قلندر لال جو ڪِشتو، رڳن ۽ روح جو رشتو،
وڌايان پئي وٽو تنھنجو، گهٽائڻ کان گهڻي آھيان.

نظر ڪج نور جي نوري، اگهاڙي ۽ اَٻالي تي،
گناھن ۾ گتل آھيان، ڀلي ڇا ڀي کڻي آھيان.

سمورا تاج، تلوارون، ڪريان سڀ تخت تو صدقي،
غلامن جي غلامن ۾، اگر جي مان ڳڻي آھيان.

خدا جو سُنھن تہ منھنجي دل، پئي ڦاٿي ٻڌڻ جي لاءِ،
رڳو چئو ھن ڇوريءَ جو ، محمد صہ مان ڌڻي آھيان.

نماڻي ناز ۽ ناري، بندي تنھنجي آھيان باري،
اڪيلي عشق ۾ احمد، ”حسن“ ھڪڙي ڄڻي آھيان.