زندگي تو بن ائين آ بي ثمر،
ڄڻ بنان پاڻيءَ اڇو ڪوئي ڪڪر.

پيار جو پنھنجي پھچ کان ٿيو پري،
سار پر پوءِ بہ ڇڏي ڪين پچر.

باھ پئي ساري بدن ۾ ڪا ٻري،
دل بہ ڄڻ ميڙ ٽانڊن ۾ آڱر.

سڀ ستارا سانت ۾ سمھيو پون،
چنڊ بہ چپ ۾ ڪڇي ڪونہ قمر.

مان بہ ھڪ مجموعو ڇپائڻ ٿو گھران،
ذات تنھنجيءَ تي ھجن شعر مختصر.

لک ٿا لفظ اُھي سارا لھن،
جي چيا آمد تنھنجيءَ تي مون اکر.

ڇو لھي ڪين پئينءَ مون وٽ تڪي،
ھت حيدرآباد مان تون ويندي سکر.

تون نہ ڪنھن محل منجهہ ھونديءَ سُتي،
ھيڪلو مان ۽ ھتي منھنجو ڇپر.

جي بہ تنھنجي مون جدائيءَ تي لکيا،
گيت سي سارا ”حسن“ آھن امر.