اداس آدمي تنھنجو آ گهر گھٽائن ۾،
ملي سگھياسون نہ ٻئي پاڻ پر گھٽائن ۾.

ڀريا پيا آھن ھي بادلن سان گهر سارا،
سٿيو پيو آھي تنھنجو تہ ٿر گھٽائن ۾.

ڀڄي ڊُڪي بہ ڪي بادل حسن بيھارين ٿا،
ٿڪي ٽُٽي بہ ٿڌو ٿيو نہ ٿر گھٽائن ۾.

ڪڙو ڏئي آ سُتو ڪير اڄ ڪڪر پويان،
گُلي کُلي نہ سگھيو نيٺ در گھٽائن ۾.