سرمئي ڪنھن شام وانگر ٿي لڳي،
ڪا ادا قهرام وانگر ٿي لڳي.

ٿي ملي ڪنھن اپسرا جي روپ ۾،
ڇوڪري ڄڻ جام وانگر ٿي لڳي.

جستجو ڪيڏي ڪئي پر زندگي،
شھر ڪنھن گمنام وانگر ٿي لڳي.

بي سبب تنھنجو رسڻ، بي واجبي،
بي رخي الزام وانگر ٿي لڳي.

درد جي پوشاڪ پھري ياد ڪا،
شاھہ جي پيغام وانگر ٿي لڳي.

جڳ نہ سانڍيو، ساھ ۾ ”ساجد “ مگر،
شاعري هيءَ سام وانگر ٿي لڳي.