سونھن سان پنھنجو جڏھن سھڪار ٿي پيو،
عقل کان بس نابري انڪار ٿي پيو.

مرڪ ڪنھنجي موٽ ۾ مرڪيو ھو مون،
اِئين پنھنجي عشق جو اظھار ٿي پيو.

تو حويليءَ جي دريءَ مان پئي ڏٺو،
مون سڪايل جو تہ بس ديدار ٿي پيو.

بند اکين ۾ سوين سپنا تنھنجا،
اڻ ڏٺو توسان تہ ڄڻ اقرار ٿي پيو.

تو جڏھن سرگوشيءَ ۾ ڳالهايو،
شرنائيءَ تي سر اُھو ملهار ٿي پيو.

جنھن بہ تنھنجي سونھن جي ساراھ ڪئي،
شاھ، سانگي، سو حمل، منٺار ٿي پيو.

ڪنھن چيو ٿا ڪنڌ گھرجن قرب ۾،
سر ”حَسن“ ھٿ تي رکي نروار ٿي پيو.