سنڌو ساھ سنڌَ ۾ سمائي ڇڏي سين،
حياتيءَ جي موڙي لٽائي ڇڏي سين.

جڏھن سور سانگين جا پنھنجي پکي پيا،
پرين! گهور تو ڏي گھٽائي ڇڏي سين.

رتيءَ رات تي ڇو هينانءُ لاٿ ٿيو آن؟
ڏياٽي ڏياٽي کٽائي ڇڏي سين.

اسان رهون نہ رهون پر رھي چنگ چڻ ڀڻ،
تنهنجي تند ٿوري تپائي ڇڏي سين.

گهڻو تپ گهڻو تپ گنجي جا او سورج!
جڏي جند واريءَ وڇائي ڇڏي سين.

رُناسون تہ ھر پل ”ڀنڻ“، ”ڀانءُ“ آئي،
کِلياسين تہ ھر رُت کِلائي ڇڏي سين.