مري ڀي نہ ملندو اسان کي قرار،
اسان کان پوءِ ٿڏبا اسان جا مزار.

اھا ئي مياڻي، اھو ئي ٺٽو،
وئي ڪٽ کائي اسان جي ڪٽار.

هنجن جي ٽڪڻ جون نشانيون رهيون،
اڇا کنڀ سر تي عطر جا اٻار.

سٺائون آجيائپ نہ ڪا ساھ ٽٽي،
هڏين کي بہ واڙي ڇڏيائون حصار.

اھو ٻن گهڙين جو وهايل وِرِهُ،
نھوڙي ويو نيٺ ساري ڄمار.

وري واڪ تنهنجي انگل جا لڳا،
وڪي سونھن تنهنجي ڀري اڄ بزار.

قطارين ڦيرايا گهڻا راھ پيچ،
اھو اٺ منهنجو اھا ئي قطار.

سپني ۾ قاتل کي سمهڻ ٿيون نہ ڏين،
اسان جيون اکيون ۽ اسان جي نھار.