ڏس اداس رات جو پويون پھر،
ويران تنھنجي دل جيئن سارو شھر.

ٿڙندي ٿاٻڙجان ٿو تنھنجي گهر اڳيان،
ننڊ جا جهوٽا اکين ۾ آ ڳھر.

ڪيڏي پيڙا لوڙھہ ۽ ٻيون ڪيفيتون،
دک پيو ڀوڳي سمورو اڄ دھر.

ڏات تنھنجي ڏک ۾ ويو ڏانءُ بہ،
ڪين قافيو شعر ۾ ڪوبہ بحر.

سوڀ ماڻي ٿي سگھيس نہ سرخرو،
سونھن تنھنجيءَ ھو ڪيو سانئڻ سحر.

وار وينگس وھنجندي ھئا ڇوڙيا،
پئي سنڌوءَ جي سير ۾ اڀري لھر.

ديد تنھنجيءَ ھو ”حسن“ ديوانو ڪيو،
ڪن چيو ڪيڏو ڪرم، ڪن چيو ڪيڏو قھر.