اڙي عشق! تو وٽ وري پيو اچان،
خودڪشي، زندگيءَ کان پري آ اڃان،

جڏھين ڀي تو ھٿ مان آ ھٿڙو ڪڍيو،
ھٿن جي لڪيرن سان ورچيو پوان.

اوھان جي اکين ۾ ڪي ارغون ھئا،
اسان جي ھئي دل، سنڌ ڌرتي جيان.

جن جي قسمت ۾ دوزخ ڌُريان ئي لکيو،
او خدا! ڪيئين توکي چون مھربان.

او سقراط! ھڪ سُرڪ جي ھا ڀرين،
زندگيءَ جي زھر جي، مڃان ھا ميان!