سُڻ ھيءَ پيڙ پراڻي، ووءِ،!
ارتِي اوتَ اکين ۾ جنھن کي، جيءَ ۾ ڪيئي جل.

ڪانھن ڪُماڻا، ڀينگ ٿيا سڀ پنھنجا ڀاڻا، ووءِ.!
وستي سارِي ويڻ، اسان جنھن ۾ ويڳاڻا، ووءِ،!
ڇاتِي پنھنجي ڇاڻي، ووءِ،!
جنھن ۾ ڏکڙا رھجي ويندا، ڇڻندا رھندا پل.

ھو رانجھوءَ سان رمتيون راتيون، ھو ساجن جو سنگ،
ھِير سَٽي وئي جنھن جي ڪارڻ سُک جي سيج پلنگ،:
آڌيءَ رات اُڏاڻي، ووءِ،!
پھتي پھتي پار پرينءَ ڏي، ريٽي رنگ محل.

ور سا ڄائي، جنھن جو ڏکڙو سمجهي پيءُ نہ ماءُ،
جنھن جي من جي مام نہ ڄاڻي، ڀر ۾ بيھي ڀاءُ،:
صورت حيرت ھاڻِي، ووءِ،!
منھن تي ناھ مُساڳ، نہ تنھن کي اک ۾ ريکَ ڪجل.

روز پڪاري توکي پنھنجي من موھن جو پيار،
جيون،! توتي ڪھڙي سپني ڪيو آ ڪاري وار، :
ڏيندا وَڍ وراڻي، ووءِ،!
گھاو گھاوَ ۾ گونج انھيءَ جي، جنھن جي چوٽ اَجھل.

سڻ ھيءَ پيڙ پراڻي، ووءِ،!
ارتي اوت اکين ۾ جنھن کي،جيءَ ۾ ڪيئي جل.