بيٽا.

بيت (ٻہ سٽا)، سنڌي شاعريءَ جي نج ۽ بنيادي صنف آھي. ٻن سٽن واري شعر کي ان کان اڳ اشلوڪ سوتر، سورٺو يا دوھو چيو ويندو ھوندو (جيتوڻيڪ اشلوڪ ٻن کان وڌيڪ سٽن ۽ سوتر ھڪ سٽ تي بہ ٺھيل ھوندو هو). سنڌي زبان ۾ بيت، دوهي مان اُسريو، دوهي ۾ قافيو ٻنهي سٽن جي پڇاڙيءَ ۾ آندو ويندو ھو، جڏھن تہ سورٺي ۾ قافيو سٽن جي وچ ۾ ڪم ايندو ھو. وقت گذرندي دوهي ۽ سورٺي جي ميل سان سنڌي شاعريءَ ۾ ’بيت‘ سرجيو ويو، جنھن جي سٽن ۾ اڳتي ھلي واڌ آندي وئي. بيت جي شاعراڻي صنف فن، ھيئت، معنيٰ ۽ مقصد جي لحاظ کان سومرن کان ڪلهوڙن جي دور تائين ۾ عروج کي پهتي، ان جا اوائلي اھڃاڻ ڳاهن کان پوءِ قاضي قادن، لطف الله قادري، شاھہ عنات رضوي ۽ شاھہ عبداللطيف جي رسالن ۾ ملن ٿا. شاھه لطيف چئن ۽ پنجن سٽن وارا بيت بہ لکيا اھن